پندار: چرا خداوند یکی است؟

در بسیاری از ادیان و فرهنگ ها، اعتقاد به چند خدایی وجود داشته و دارد که برخی از آن ها زمینی اند و بیشتر آن ها نیز آسمانی اند. هر کدام از این خدایان قلمرو و سلطه ی خود را دارند و برای هر پیشامد و خواهشی باید به خدای خاصی رجوع کرد. برای مثال در یونان باستان، در عربستان قبل از پذیرش اسلام، در ایران قبل از زرتشت و در جاهای مختلف دنیا (آسیا، آفریقا و آمریکا) می توان شاهد چنین مساله ای بود. هر پدیده ای روحی دارد و خدایی آفریننده و مراقب اوست. حتی امروزه نیز مانند بسیاری از ادیان قدیم، برخی افراد و گروه های مذهبی شیطان را نه آفریده ی خدا بلکه خدایی جداگانه و مستقل می پندارند که در واقع به عنوان نماد و آفریدگار شرارت ها، در مقابل خدای خیر و راستی قرار دارد. حال سوال مهم آن است که نه بر اساس یافته های نقلی، بلکه بر اساس داوری عقلانی و استدلالی، می توان به چند خدایی باور داشت؟ پاسخ به این سوال می بایست بسیار آسان باشد: اگر خدایان متعدد وجود داشته اند، قطعاً شاهد رقابت ها و ستیزش های سخت میان خدایان بوده ایم که دیگر از هستی چیزی باقی نمی ماند. همان گونه که رقابت در موجودات ذاتی آن هاست، چه برسد به خدایان که از آن همه قدرت آفرینش و دگرگونی برخوردارند. پس می بایست مطابق با عقل استدلالی، به این مساله باور داشت که خدا یکی است تا بتواند جهان را استوار نگه دارد.