سوره ی یونس، آیه ی 58: « بگو به فضل و رحمت خداست که [مؤمنان] باید شاد شوند و این از هرچه گرد می­آورند بهتر است.»

پیامبر اسلام(ص): « مؤمن، شوخ و زنده­دل است و منافق، سخت و غضبناک.» (مجلسی، 1403ق، ج77، ص154)

رسول خدا(ص): « کجاست آن اعرابی؟ ای کاش الآن نزد ما بود و ما را می­خندانید.» (همان، ج16، ص159)

امام علي(ع): « اهل ايمان داراي فرح و شادي ظهور يافته اي هستند كه از فضل و رحمت الهي به ايشان مي رسد.» (نهج البلاغه، خطبه192)

   هنرمندان بزرگ و جاودانی چون اکبر عبدی، مهران مدیری، منوچهر آذری، منوچهر نوذری، جواد رضویان، رضا شفیعی جم، علی رضا خمسه، حمید لولایی، ایرج پزشک زاد، پیمان قاسم خانی، چارلی چاپلین، جری لوییس، لورل و هاردی، نورمن ویزدوم، هارولید، جیم کری و صدها هنرمند مثل آن ها را بسیار دوست دارم و هر لحظه که می گذرد، بر ارزش وجودی شان برای دل های غمگین و یخ زده ی انسان های عصر مدرن بیشتر پی می برم. کسانی که زندگی را به شوخی و طنز گرفته و همه چیز را هیچ انگاشتند. کسانی که خداوند از سر لطف خود هنری ذاتی و ذوقی بدان ها عطا نمود تا دل انسان ها را لحظه ای شاد نمایند. آن هایی که دیگر در جمع مان نیستند، جای شان در بهشت باد و آن هایی هم که زنده اند نیز همیشه شاد و خرم و پایدار باشند تا دیگران را نیز از هنر ذاتی و خدادادی شان بهره مند سازند.

غریزی بودن هنر شادی بخش در انسان های محدود، نشانه ی توجه خداوند به شادی است.