ذهن و جسم انسان هرگاه ضعیف و ناتوان گردد، انواع بیماری ها و ویروس ها از جمله انگل ها در آن رخنه کرده و تا هرگاه که انسان ضعیف است، از او بهره می برند. انسان و جامعه ی فقیر، ناتوان، بیمار، رنجور، نادان، تنبل، بی اراده، بی انگیزه، ناامید، بی تحرک و ... نیز همواره در همه ی جوامع مورد هجوم انگل های انسانی ای قرار می گیرند که تنها هدف شان بهره مندی از آن انسان و جامعه برای کسب حداکثر سود و خوشبختی خویش است. هنر و هوش و استعداشان تنها در همین مورد است: استفاده از ضعف دیگران؛ هنر دیگری ندارند ولی در این زمینه از هوش سرشاری برخوردارند.

   مقصر کیست؟ آیا آن انگل های انسان نما مقصر اند و یا آن انسان ها و جوامعی که اجازه ی بهره مندی از آن ها داده می شود؟ انگل ویژگی اش بهره گیری از دیگری و نفوذ در ذهن و جسم ضعیف است و در همه ی جوامع و جاهای خُرد و بزرگ وجود دارند. بنابراین انگل مقصر نیست که بهره می برد، او را سرزنش نکنیم، ویژگی ذاتی و پرورشی اش چنین است. پس مقصر کیست؟ مقصر آن انسان و جامعه ای است که اجازه ی نفوذ انگل ها و بهره برداری از خودشان را می دهند.