جای انسان ها در قفس نیست. تشکیل جامعه، تمدن و دولت ها به جای خوشبختی بشر، به اسارت او انجامیده اند. فاصله گرفتن از طبیعت درونی و بیرونی و قرار گرفتن در قفس های مختلف جسمی، ذهنی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، تکنولوژیک، اداری و سیاسی به دست انسان ها صورت پذیرفته است. انسان به دست خود، خودش را در قفس خودساخته افکنده است. حتی فکر می کند با این قفس هایی که خود ساخته است، خوشبخت است. در حالی که هر لحظه که می گذرد، به جای رهایی، بر اسارت او افزوده می شود.

خوشبختی در رهایی است. تنها با سبک بالی می توان پرواز کرد و اوج گرفت.