پهلوانی یکی از باورهای اخلاقی ایرانیان از زمان های دور بوده است. از مهم ترین ویژگی‌های یک پهلوان می‌توان در عین قدرتمندی و قهرمانی، به جوانمردی (عیاری)، ظلم ستیزی، حق ستانی ضعیفان از زورمندان، کمک به دیگران، دستگیری از بی نوایان، فروتنی و مانند آن ها اشاره نمود. اسطوره‌های پهلوانی در فرهنگ ایرانی، بیشتر از شاهنامه ی فردوسی اقتباس شده اند. در دوره ی اسلامی نیز این تفکر اخلاقی با آموزه های اسلامی آمیخته شده و در این باره امام علی(ع) به عنوان سمبل یک پهلوان کامل مطرح ‌شده است.

   این باور اخلاقی متاسفانه به مرور زمان تنها در وصف ورزشکارانی که از قدرت جسمی و یا عنوان قهرمانی برخوردارند، بکار رفته است، در حالی که از ابتدا چنین نبوده است، بلکه می تواند شامل همه ی کسانی باشد که از امکانات و توانایی های ذاتی یا اکتسابی ذهنی و جسمی خاصی نسبت به دیگران برخوردار بوده اما سایرین را نیز از این امکانات و توانایی های خود بهره مند می سازند. به عبارت دیگر، به جای استفاده از توانایی ها و امکانات خود برای راحت طلبی و فخر فروشی، همواره فروتن، مودب و اخلاقی بوده و آن ها را در راستای حمایت از دیگران در مواقع سختی بکار می برند و هدف اشان از این کار حتی اگر برایشان گران و سخت باشد، کسب رضایت خداوند است نه خلق خدا و همچنین بدون منت و انتظار.