تاریخ و روحیه ی ملی هر کشوری را می توان از طریق شعر و موسیقی آن شناخت. کشوری که همیشه تاریخ اندوهناکی داشته و همواره در معرض ترس از حمله ی دشمنان خارجی (به خاطر موقعیت جغرافیایی نامناسب به عنوان چهار راه عبور به غرب و شرق و شمال و جنوب)، بی ثباتی های سیاسی و جنگ های داخلی میان اقوام و قبایل و مذاهب، ستم و استثمار حاکمان ملی و محلی، کم آبی ( 70 در صد ایران دارای بحران کم آبی بوده و 30 درصد آن کاملاً خشک است)، بحران های اقتصادی و .... قرار داشته است، بنابراین طبیعی است فرهنگ و موسیقی آن نیز همواره غمگین، سرشار از یاس و ناامیدی، شکست ها، جدایی ها و رویاپردازی ها ( در قالب های مختلف عارفانه، عاشقانه، اجتماعی و ... ) باشد. به غیر از موسیقی سنتی ایرانی، حتی موسیقی پاپ و رپ ما هم دارای درون مایه های سوزناک و آرزوهای دست نیافتنی اند. در کمتر شعر و موسیقی ایرانی رنگ زندگی، شادی، حرکت و امید را می توان یافت. حتی تمایل درونی ما ایرانیان نیز به طور طبیعی به سوی شعر و موسیقی غمگین سوق داده شده است که تبدیل به عادت و روحیه ی ملی ما گردیده است. آیا برای پیشرفت و خوشبختی نیاز به تغییر در این نگرش نیست؟؟؟

   موسیقی غمناک ما متاثر از تاریخ غمناک ماست، اما می توان با آگاهی بدین مساله و برای اندکی شادتر زیستن تغییرش داد.