به یاد شهیدان و جانبازان جنگ 8 ساله، به دور از هر حبّ و بغضی 

   در جهان امروز وقتی نام جنگجویان شجاع و از خود گذشته به میان می آید، همگی از "سربازان ژاپنی" در جنگ جهانی دوم یاد می کنند که به خود بمب می بستند و به صف دشمن حمله می کردند و یا با هواپیماهای پر از بمب به کشتی های جنگی دشمن حمله می بردند. آمریکایی ها چندین بار اقرار نمودند که اگر بمب های اتمی را در برابر ژاپنی ها بکار نمی بستند، قطعاً ژاپنی ها با این رفتارهای خاص شان که در هیچ جای دنیا مرسوم نبوده است و غربی ها آن را خودکشی و جنون می خواندند، آن ها را شکست داده و ضرباتی سخت را به آمریکاییان وارد می ساختند. من خود بکار بردن بمب اتم را در جنگ با ژاپن محکوم می کنم، اما مطمئن باشید آمریکایی ها در این باره دروغ نمی گویند.

   در تاریخ دنیا تاکنون کسی نیامده است تا از ایرانیانی یاد کند که آن هم نه در یک سال و نه فقط در برخی موارد، بلکه در 8 سال پیاپی و بیشتر از ژاپنی ها چنین کرده اند. می دانید فرق میان آن سربازان ژاپنی که هم اکنون در دنیا به عنوان سمبل فداکاری و میهن پرستی شناخته می شوند با ایرانیانی که بین سال های 59 تا 67 خورشیدی بیشتر و دردآورتر از آن ها چنین کرده اند، اما هرگز کسی از آن ها به جز در ایران یاد نکرده است، چیست؟ فرقشان این است که ژاپنی ها خود متجاوز، امپریالیست و اشغال گر بوده اند. هر کجا مانند چین و کره و مالزی و فیلیپین و ... را اشغال نمودند مانند اسیران و نژاد پست با ملت آن جا برخورد کرده اند که هنوز هم این ملت های اشغال شده خاطرات و یاد آن ها را فراموش نمی کنند، اما ایرانیان برای دفاع از وطن شان [ غیر مسلمانان و غیر شیعیان زیادی در جنگ به طرفداری از وطن شان ایران به شهادت رسیدند ]، دفاع از مذهب شان، دفاع از شرف شان، دفاع از حقیقت در مقابل متجاوزین بی رحم و برای انسانیت و اخلاق و نوع دوستی، از خودگذشتگی کرده اند. در حالی که آنان برخلاف ژاپنی ها با سرزمین و مردمِ بیگانه مانند هم وطنان شان و هم مذهبان شان برخورد می کردند.

   حال چرا همه ی دنیا ژاپنی های اشغالگر را به از خودگذشتگی و وطن پرستی می شناسند و مثال می آورند [ و ژاپنی ها نیز خود با آن که متجاوز بوده اند، هر ساله با اجرای مراسم یادشان را گرامی می دارند ]، اما کسی در دنیا از جان باخته های ایرانی و بسیاری دیگر که هنوز زنده اند و به طرز جانکاهی به زندگی شان ادامه می دهند، قدردانی نمی کند؟ حال که دنیا آن ها را به هر دلیلی به خاطر نمی آورد، بیاییم ما در هر کجای دنیا جدای از هر مذهب و هر تفکر سیاسی قدر شناس شان باشیم. کسانی که به جای جوانی کردن و بهره گرفتن از لذات دنیوی و کسب پست و مقام، جان و مال و خانواده شان و دنیایشان را به خاطر دیگران فدا کردند. حال که هیچ کس در هیچ کجای دنیا به یادشان نمی آورد - بله حتی به یادشان نمی آورند، انگار اصلاً وجود نداشته اند - لااقل ما ایرانیان از هر مذهب و تفکری و به دور از حبّ و بغض، یادشان را گرامی بداریم.